Toch een paar dagen wachten..
Blijf op de hoogte en volg Annemarie
17 Januari 2014 | Nederland, Schiphol
Hoi allemaal!
Jullie denken vast, dit verslag is getypt vanuit een plekje in de zon, minimaal 30 graden... Maar helaas is het ietsje anders gelopen dan ik dacht.
Na een leuk afscheidsfeestje en de eerste goodbye's ben ik in de nacht voor mijn vertrek ben ik erg ziek geworden, een fijn buikgriepje, net als zo velen, heeft mij getroffen. De halve nacht op de wc dus. Ook de volgende dag kreeg ik geen hap door mijn keel. Compleet beroerd maar toch vastbesloten om te gaan ben ik met mama naar schiphol gegaan. Bij het inchecken heb ik direct gemeld dat ik niet lekker was, maar ik kreeg gewoon een stoel toegewezen, dichtbij de toiletten. Nog even thee drinken met mama, zus Marjolein en tante Ingrid, maar nog steeds kreeg ik niet veel binnen. De tijd om te gaan boarden wam nu wel erg dichtbij, dus tijd voor het - emotionele - afscheid en op naar de gate. In de rij naar de gate en de handbagage controle voelde ik me steeds weer slechter worden. Eenmaal in het vliegtuig heb ik dus een stewardess aangesproken en het verhaal verteld. Of ze dus een beetje op me kon letten. Ik kreeg water en ging weer zitten om mezelf eens goed te installeren en mijn stoel (vooral dus het scherm voor mijn neus) eens te verkennen. De stewardess kwam nog een paar keer naar me toe, hoe oud ben je? Heb je medicijnen gehad? Heb je nog wel iets gegeten? En uiteindelijk kwam er een Nederlandse meneer met een hogere rang in de hiërarchie van het grondpersoneel bij me om te vragen hoe het ging. Vrij kort darna haalde de stewardess me op, het stel naast me dacht dat ik een upgrade ging krijgen, maar niets is minder waar. De senior steward in het vliegtuig ging mijn bloeddruk etc meten en belde tegelijkertijd met een dokter. Want volgens hun policy mag je ziek niet mee. Na een heleboel vragen en lang gesprek met de dokter - she has been vomitting all night, over - gaf hij een negatief advies. Het was voornamelijk omdat ik niets in mijn maag had, daardoor erg duizelig was en als er dan wat gebeurt in de lucht kunnen ze me niet helpen. Als Dubai mijn eindbestemming was had ik misschien wel gemogen, maar de 12 uur die ik daarna nog naar Adelaide moest vliegen gaven de doorslag. Als ik tijdens de vlucht naar Dubai nog niets binnen kon houden zou het gewoonweg gevaarlijk worden. Op medische gronden ben ik dus uit het vliegtuig verwijdert. De vriendelijke Nederlandse meneer heeft me het vliegtuig uit begeleid (erg akward dat hele ding door terwijl jij vertraging verzaakt) en ik moest in de gate wachten tot mijn bagage ge-off-load werd. Een andere stewardess probeerde me gerust te stellen en keek met me mee of mijn koffer eruit ging. En jawel, onder de vleugel zag ik mijn rood-blauwe koffer tevoorschijn komen. Ik mocht officieel niet meer mee. De vriendelijke meneer had toch wel erg medelijden met me, ik was natuurlijk emotioneel en daarnaast zag ik er ook gewoon beroerd uit. Hij heeft ter plekke mijn vlucht omgeboekt naar precies hetzelfde traject en tijden maar dan op zondag. Dus een paar daagjes op de bank en dan mocht ik terug komen.
Dat was het grootste gedeelte van mijn eerste avontuur. De mevrouw die mij had ingecheckt voelde zich nogal lullig en heeft mij dus naar de bagagebanden begeleid - voordringend bij de paspoortcontrole - waar ik mijn koffer kon halen bij band 18. We hebben er zeker een kwartier gestaan, geen koffer. Mama en Ingrid die ik gemeld had dat ik niet meer mee mocht kregen mijn bericht vlak voor Utrecht en zijn meteen daar uitgestapt en weer in de trein naar schiphol gesprongen, en kwamen ongeveer toen aan bij de arrivals. Ondertussen bleven we maar wachten op mijn koffer. Nergens te bekennen. De grondstewardess heeft half schiphol op zijn kop gezet om mijn koffer te vinden maar geen resultaat. Na een ruim uur toch maar een rapportje opgemaakt bij de service balie, dit werd hem niet. Dus toch maar de deuren door waar ik in mama's armen kon vallen. We zijn nog even gaan zitten bij een cafe om te drinken en iets proberen te eten. En opeens werd ik gebeld door een onbekend nummer. Ik dacht dat kan er maar één zijn! En jawel, mijn koffer was gevonden! Ik kon hem komen ophalen! En op naar huis.
Dus eind goed al goed, ik moet een paar daagjes aansterken, mijn begeleiders stonden niet voor niets te wachten in Adelaide, en zondag ga ik het weer proberen MET koffer. Nu geniet ik van nog een paar daagjes met Cleo, Maxim en mijn familie
Maar jeetje wat een verhaal...Hopelijk wordt mijn volgende verslag beter!
Jullie denken vast, dit verslag is getypt vanuit een plekje in de zon, minimaal 30 graden... Maar helaas is het ietsje anders gelopen dan ik dacht.
Na een leuk afscheidsfeestje en de eerste goodbye's ben ik in de nacht voor mijn vertrek ben ik erg ziek geworden, een fijn buikgriepje, net als zo velen, heeft mij getroffen. De halve nacht op de wc dus. Ook de volgende dag kreeg ik geen hap door mijn keel. Compleet beroerd maar toch vastbesloten om te gaan ben ik met mama naar schiphol gegaan. Bij het inchecken heb ik direct gemeld dat ik niet lekker was, maar ik kreeg gewoon een stoel toegewezen, dichtbij de toiletten. Nog even thee drinken met mama, zus Marjolein en tante Ingrid, maar nog steeds kreeg ik niet veel binnen. De tijd om te gaan boarden wam nu wel erg dichtbij, dus tijd voor het - emotionele - afscheid en op naar de gate. In de rij naar de gate en de handbagage controle voelde ik me steeds weer slechter worden. Eenmaal in het vliegtuig heb ik dus een stewardess aangesproken en het verhaal verteld. Of ze dus een beetje op me kon letten. Ik kreeg water en ging weer zitten om mezelf eens goed te installeren en mijn stoel (vooral dus het scherm voor mijn neus) eens te verkennen. De stewardess kwam nog een paar keer naar me toe, hoe oud ben je? Heb je medicijnen gehad? Heb je nog wel iets gegeten? En uiteindelijk kwam er een Nederlandse meneer met een hogere rang in de hiërarchie van het grondpersoneel bij me om te vragen hoe het ging. Vrij kort darna haalde de stewardess me op, het stel naast me dacht dat ik een upgrade ging krijgen, maar niets is minder waar. De senior steward in het vliegtuig ging mijn bloeddruk etc meten en belde tegelijkertijd met een dokter. Want volgens hun policy mag je ziek niet mee. Na een heleboel vragen en lang gesprek met de dokter - she has been vomitting all night, over - gaf hij een negatief advies. Het was voornamelijk omdat ik niets in mijn maag had, daardoor erg duizelig was en als er dan wat gebeurt in de lucht kunnen ze me niet helpen. Als Dubai mijn eindbestemming was had ik misschien wel gemogen, maar de 12 uur die ik daarna nog naar Adelaide moest vliegen gaven de doorslag. Als ik tijdens de vlucht naar Dubai nog niets binnen kon houden zou het gewoonweg gevaarlijk worden. Op medische gronden ben ik dus uit het vliegtuig verwijdert. De vriendelijke Nederlandse meneer heeft me het vliegtuig uit begeleid (erg akward dat hele ding door terwijl jij vertraging verzaakt) en ik moest in de gate wachten tot mijn bagage ge-off-load werd. Een andere stewardess probeerde me gerust te stellen en keek met me mee of mijn koffer eruit ging. En jawel, onder de vleugel zag ik mijn rood-blauwe koffer tevoorschijn komen. Ik mocht officieel niet meer mee. De vriendelijke meneer had toch wel erg medelijden met me, ik was natuurlijk emotioneel en daarnaast zag ik er ook gewoon beroerd uit. Hij heeft ter plekke mijn vlucht omgeboekt naar precies hetzelfde traject en tijden maar dan op zondag. Dus een paar daagjes op de bank en dan mocht ik terug komen.
Dat was het grootste gedeelte van mijn eerste avontuur. De mevrouw die mij had ingecheckt voelde zich nogal lullig en heeft mij dus naar de bagagebanden begeleid - voordringend bij de paspoortcontrole - waar ik mijn koffer kon halen bij band 18. We hebben er zeker een kwartier gestaan, geen koffer. Mama en Ingrid die ik gemeld had dat ik niet meer mee mocht kregen mijn bericht vlak voor Utrecht en zijn meteen daar uitgestapt en weer in de trein naar schiphol gesprongen, en kwamen ongeveer toen aan bij de arrivals. Ondertussen bleven we maar wachten op mijn koffer. Nergens te bekennen. De grondstewardess heeft half schiphol op zijn kop gezet om mijn koffer te vinden maar geen resultaat. Na een ruim uur toch maar een rapportje opgemaakt bij de service balie, dit werd hem niet. Dus toch maar de deuren door waar ik in mama's armen kon vallen. We zijn nog even gaan zitten bij een cafe om te drinken en iets proberen te eten. En opeens werd ik gebeld door een onbekend nummer. Ik dacht dat kan er maar één zijn! En jawel, mijn koffer was gevonden! Ik kon hem komen ophalen! En op naar huis.
Dus eind goed al goed, ik moet een paar daagjes aansterken, mijn begeleiders stonden niet voor niets te wachten in Adelaide, en zondag ga ik het weer proberen MET koffer. Nu geniet ik van nog een paar daagjes met Cleo, Maxim en mijn familie
Maar jeetje wat een verhaal...Hopelijk wordt mijn volgende verslag beter!
-
17 Januari 2014 - 18:10
Rietje:
Ohh lieverd wat een pech! Heel fijn dat Moeps en Ingrit er waren voor je!! Wij hopen dat je snel opknapt! Liefs Rietje en Fransel!! -
17 Januari 2014 - 20:34
Ingrid:
Komt wel goed schatje.... -
17 Januari 2014 - 23:20
Saskia:
Lieve Annemarie!
Wat een naar avontuur om mee te beginnen zeg! Misschien is het ook maar goed dat je niet super ziek in de hitte aankomt, hopelijk sterk je snel aan. Geniet nog maar even dubbel van alle lieve mensen en Cleo om je heen!!
Kus Sas -
18 Januari 2014 - 10:48
Maarten:
He wat een nare en vervelende wending zo joh! Tis wel lullig dat je nu zondag pas mag maar misschien ook wel beter. Ik wens je in ieder geval voor zondag een betere vlucht! Gr Maarten -
19 Januari 2014 - 21:06
Ingrid:
zo, zit jij "even" lekker in het vliegtuig! Je zag er vanmiddag op de foto wel een stuk beter uit. Mooi dat het vandaag wel gelukt is. Enjoy!!
-
20 Januari 2014 - 22:26
Yvonne:
Hoorde van Els dat je veilig bent aangekomen. Gelukkig nu alles goed gegaan. Ga nu maar lekker genieten en hou ons op de hoogte van je "avonturen". Veel plezier. -
22 Januari 2014 - 11:13
Mariska Niesten:
Jemig Annemarie, dat moet echt onwijs balen zijn geweest! Maar voor alles een eerste keer, nu hopelijk nooit meer zoiets meemaken! ;) Neem aan (gezien de reacties hierboven) dat je intussen wel in down under bent beland. Op naar het volgende (betere!) avontuur! Geniet ervan mop! xx Maris
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
